Od kilku lat w sieci krąży mrożąca krew w żyłach opowieść, która nomen omen wypływa zawsze na początku wakacji. To historia, którą opublikował ku przestrodze Mario Vitonne, uznany ekspert w dziedzinie ratownictwa i bezpieczeństwa na morzu:

Kapitan wskoczył do wody w ubraniu, prosto z kabiny i zaczął płynąć sprintem w kierunku ofiary. Jako były ratownik skupił swój wzrok na ofierze, kiedy płynął prosto na ludzi, którzy pływali między plażą, a zakotwiczoną łódką. "On chyba myśli, że się topisz", powiedział mąż do żony. Wcześniej pryskali na siebie wodą, ona krzyczała, ale teraz już znieruchomieli stojąc po szyję w wodzie na piaskowej mieliźnie. „Przecież wszystko jest w porządku, co on wyprawia?", zapytała żona, nieco zirytowana. Mąż krzyknął „Wszystko w porządku!" machając do kapitana, żeby zawrócił, ale ten dalej twardo płynął w ich kierunku. „Z drogi!" krzyknął, gdy przepływał między nimi. Dokładnie trzy metry za ich plecami, topiła się ich dziewięcioletnia córeczka. Już bezpieczna w ramionach kapitana wybuchła płaczem, "Tatusiu!"

Doświadczeni ratownicy wiedzą, że rzeczywiste utonięcie niewiele ma wspólnego z naszymi wyobrażeniami, zbudowanym na podstawie filmów. Nie jest to głośna walka z żywiołem, ekspresyjne machanie rękami, czy desperackie wołanie o pomoc. Ludzie toną w ciszy. Jak bardzo niebezpieczna jest niewiedza na ten temat potwierdzają statystyki: w 10% przypadków rodzic widzi tonące dziecko, ale nie zdaje sobie z tego sprawy!

W swoim artykule Mario Vitonne powołuje się na dr. Francesco A. Pia, który opracował listę, z którą bezwzględnie każdy powinien się zapoznać:

Poza rzadkimi przypadkami ludzie, którzy toną, fizycznie nie są w stanie wołać o pomoc. Nasz układ oddechowy został stworzony do oddychania. Mowa pełni drugorzędną funkcję. Żeby coś powiedzieć proces oddychania musi przebiegać sprawnie i nie być niczym zakłócony. Usta tonących na przemian znajdują nad i pod poziomem lustra wody. Nie znajdują się ponad powierzchnią wystarczająco długo, by zrobić wydech, wdech i jeszcze krzyknąć po pomoc. Tonący oddychają bardzo szybko chcąc nabrać powietrza zanim znów znajdą się pod wodą. Nie są w stanie krzyczeć.

Tonący nie potrafią machać rękami po pomoc. Odruchowo rozkładają ramiona i wykonują ruchy pozwalające utrzymać się na powierzchni, by móc oddychać. Tonący nie potrafią kontrolować ruchów rąk. Nie są w stanie się uspokoić i machać rękami po pomoc, płynąć w kierunku ratującego lub złapać się koła ratunkowego.

Od początku do końca ich ciało znajduje się w pionowej pozycji, nie potrafią machać nogami. Ludzie, którzy toną walczą na powierzchni wody przez 20 do 60 sekund zanim pójdą pod wodę.

To oczywiście nie oznacza, że osoba krzycząca o pomoc nie potrzebuje pomocy - oni doświadczają tzw. rozpaczy wodnej. Nie trwa to długo, ale w przeciwieństwie do prawdziwego topienia się, ofiary potrafią ułatwić zadanie ratownikom, bo są w stanie chwytać przedmioty takie jak lina itd.

PO CZYM POZNAC, ŻE MAMY DO CZYNIENIA Z OSOBĄ TONĄCĄ?

* Głowa w wodzie, usta na poziomie lustra wody

* Głowa przechylona do tyłu i otwarte usta

* Szklane oczy i puste spojrzenie

* Zamknięte oczy

* Włosy opadające na czoło lub oczy

* Nogi nie pracują, pozycja pionowa

* Gwałtowne łapanie powietrza

* Nieudane próby płynięcia w określonym kierunku (osoba próbuje płynąć, ale stoi w miejscu)

* Próby płynięcia na plecach

Jeśli członek załogi wypadnie za burtę i wszystko wygląda ok - nie bądź tego taki pewien. Czasami najczęstszą oznaką, że ktoś się topi jest to, że na to nie wygląda. Mogą wyglądać jakby „kroczyli" w wodzie i patrzeli w kierunku pokładu. Jak się upewnić? Zapytaj "Wszystko w porządku?". Jeśli taka osoba nie potrafi odpowiedzieć - prawdopodobnie się topi. Jeśli patrzy na Ciebie pustym spojrzeniem - całkiem prawdopodobne, że zostało ci 30 sekund, by ją uratować.

Do rodziców: dzieci, które bawią się w wodzie robią hałas. Jeśli ucichną podpłyń do nich i dowiedz się co jest grane.

Pozory mylą, pamiętajmy o tym. Woda to żywioł, któremu należy się szacunek. Bądźmy czujni zawsze, nawet podczas wakacji.