Łączymy pokolenia – Jak przygotować lekcję wychowawczą, żeby nauczyć dzieci, że babcia i dziadek są ważni ♥

Co rodzina, to inna sytuacja. Są dziadkowie bardzo zaangażowani w sprawy wnuków, gotowi przybiec na każde wezwanie, poświęcający się i rozpieszczający po cichu. Są tacy, którzy cieszą się z powiększenia rodziny, ale na odległość bo mają swoje życie, swoje sprawy i plany. Są mniej lub bardziej aktywni. Są też nieobecni, z różnych powodów. Trudno więc napisać, co dziadkowie dają dziecku, bo każda babcia i każdy dziadek to osobna historia. Ale warto uwzględnić w planie na lekcję wychowawczą temat łączący pokolenia.

Można ułożyć listę wdzięczności, zbiór bezcennych chwil i doświadczeń, które wzmacniają więź między wnukami i dziadkami. Jeśli dziadkowie nie pracują już zawodowo, mogą mieć dla dziecka dużo więcej czasu niż wiecznie zajęci rodzice. Są dzięki temu skłonni bez końca oglądać na spacerze kaczki na stawie albo warczącą koparkę. Urządzą kameralny bal przebierańców w środku tygodnia. Godzinami będą odpowiadać na pytania wnuków. A uwaga i czas to najcenniejsze, co jeden człowiek może dać drugiemu. Dzieci potrzebują tego dużo bardziej niż drogich gadżetów czy luksusowych wakacji. A potem przychodzi czas wspólnych wspaniałych odkryć, niezapomnianych chwil spędzanych na lepieniu pierogów czy majsterkowaniu w drewutni.

Wielu z nas dużą część swojej życiowej wiedzy zawdzięcza właśnie babci i dziadkowi. Od nich uczyliśmy się dbać o innych, pielęgnować pasje, trzymać się zasad, wybaczać. Zapamiętaliśmy dzięki nim ważne chwile swojego dzieciństwa. Jak często zapominamy w nadmiarze obowiązków i programów zajęć w szkole, czy przedszkolu, o aspekcie łączenia pokoleń. Dlatego na lekcji wychowawczej można na początku porozmawiać o dziadkach przywołać miłe wspomnienia, otworzyć dyskusję. Po opowieściach poprosić dzieci aby narysowały coś dla dziadków lub napisały dlaczego dziadkowie to tak ważne istoty w ich życiu. Pokazać dzieciom możliwości połączenia zdobyczy techniki z historią np. poprzez stworzenie z babcią wspólnej fotoksiążki, przeniesieniu pamiątkowych zdjęć w wirtualną rzeczywistość, wydrukowaniu albumu, produkcję filmu o sadze naszego rodu, bazującego na dawnych zdjęciach – może być w odcinkach.

Niesamowite, jak można zaangażować wnuków i dziadków w projekt stworzenia wirtualnego drzewa genealogicznego. Każda ze stron czuje się potrzebna. Bądź wkleić twarze dzieci w zdjęcia z przeszłości, na których są babcie i dziadkowie. Napisać wspólną książkę o losach naszej rodziny. Razem, nie tylko na lekcji, ale później w domach rodzinnych. Bo najpiękniej jak zajęcia są inspiracją do życia w rodzinie.

Wiktoria Jaskulska, pod red. MK