Jak warto by wyglądały zajęcia z przygotowania do życia w rodzinie pod kątem szacunku do starszych osób? cz.1

Przedmiot „Wychowanie do życia w rodzinie” realizowany jest w szkole podstawowej w klasach IV-VIII. Na zajęciach WDŻ podejmowane są tematy związane z wartością rodziny jej zadaniami, przyjaźnią, koleżeństwem, samowychowaniem, pielęgnowaniem własnych zainteresowań, rozwojem i wzrostem, oczywiście nie tylko tym fizycznym. Mówimy o dzisiejszych zagrożeniach, płynących z różnych źródeł.

Umiejętność okazywania szacunku sprzyja życiu bez konfliktów z innymi, w atmosferze wzajemnego zrozumienia potrzeb i respektowania praw drugiego człowieka, także osób starszych staje się cechą na wagę złota. Jak istotne staje się, by ten przedmiot, zwłaszcza w tak trudnych czasach, umacniał kształtowanie hierarchii wartości i przedstawiał obowiązujące nory społeczne versus uczucia poszczególnych grup, w tym osób starszych. Tak, by nie było patologii w żadną stronę. Nie chodzi tu o to, by ustępować miejsca starszej pani w pustym autobusie, czy wpuszczać wszystkich starszych w kolejce na poczcie, ale by pomóc dzieciom zrozumieć emocje jakie towarzyszą im w czasie dojrzewania, wspólnie znajdować odpowiedzi na trudne, egzystencjalne pytania, a także wzmacniać proces identyfikacji z rzeczywistością w offline, bardziej jak w online. I w tym specjalizują się osoby starsze. Żyją tu i teraz, logicznie, matematycznie, racjonalnie. Relacja jak najbardziej może być wzajemna, gdyż z drugiej strony, starsi nie potrafią dotrzeć do informacji z drugiej strony i częściej ulegają manipulacjom.

Warto, by pokolenia czerpały od siebie i wzajemnie się inspirowały. Choćby poprzez wspólne projekty np. Załóż Babci FB (projekt flagowy naszej Fundacji) i szkolenia dla seniorów w domach wykonywane przez wnuków, pokazujące starszym, że Internet nie jest taki straszny i że obecnie da się w nim znaleźć choćby igłę w stogu siana. Wzajemna wymiana wiedzy, która nic nie kosztuje, a również uczy wzajemnego szacunku, bo przecież zawsze można wprowadzić ograniczenia w widoczności postów, by czuć się bardziej komfortowo :)

Każda idealizacja życia, w którąkolwiek stronę, prędzej czy później, rozbije się o rzeczywistość. Im bardziej nadmuchamy ten balonik szczęśliwości, tym trudniej będzie naszemu dziecku kiedy pęknie. I w tym bardzo mogą pomóc starsi, nie gloryfikując przeszłości, ale pokazując że nie zawsze było pięknie, a mimo wszystko przetrwali. Szacunek dla kogoś to uznanie jego prawa do innego zdania, własnych poglądów w różnych dziedzinach życia i akceptacji samodzielnie podejmowanych przez niego decyzji, daje szersze spojrzenie. Sprzyja też rozwijaniu empatii. Pomaga w nawiązywaniu trwałych więzi z różnymi ludźmi, a także buduje autorytet osobisty.

Dzieci są, jak otwarta księga. Zapisujemy w niej wszystko co robimy, mówimy i czego oczekujemy. Uczymy je nawyków, dając przykład w codzienny życiu. Chcemy, aby były dobrymi ludźmi, szanowały innych, miały wysoką samoocenę i wiarę w siebie, odnosiły sukcesy i czuły się szczęśliwe… I tak ma być. Lekcja wychowanie do zycia w rodzinie jest wsparciem dla rodziców, nie ich zamiennikiem. Dlatego potrzebne są rozmowy i dyskusje z dzieckiem, ale nade wszystko potrzebny jest codzienny przekaz płynący z postępowania nas samych. To przez ten przykład dziecko buduje pierwsze sądy o świecie, ludziach, postawach wobec innych poglądów i sposobów myślenia, o autorytetach. Czy wystarczy ,że nauczyciel będzie okazywał szacunek i już? Oczywiście, że nie trzeba pokazać młodzieży, że starsza osoba zasługuje na szacunek chociaż by z tego względu iż przeżyła w młodości podobne rozterki jakie my teraz przechodzimy i możemy korzystać z ich wiedzy jak z istnej skarbnicy. A kiedy przyjdzie czas nastoletniej burzy, podczas której runą wszystkie budowane przez dorosłych opinie, to autentyczność postaw, które dziecko doświadczyło na co dzień, ma szansę stać się fundamentem jego szacunku dla samego siebie i innych ludzi.

red.