Mężczyzna – sportowiec to w naszej kulturze synonim superbohatera. Twardy, odporny, niezniszczalny. Czy tak jest w rzeczywistości? Jesienią 2009 roku świat usłyszał, że nie. O samobójstwie niemieckiego bramkarza Roberta Enke mówiły wszystkie media na całym świecie. Piłkarz cierpiał na depresję. W jego przypadku choroba zakończyła się tragicznie, ale czy zawsze tak musi być? Odpowiedź jest jasna: NIE!

Jak dowodzą badania amerykańskich naukowców, samobójstwo rzadko bywa bezpośrednim wynikiem choroby innej niż depresja. Jest najtragiczniejszym z jej skutków, ale nie nieuniknionym! Samobójcza śmierć Enkego spowodowała poruszenie w świecie sportu. Temat depresji zaczął być podejmowany częściej, coraz więcej mężczyzn sportowców wychodziło z chorobą do świata. Dzielili się swoimi doświadczeniami. Miało to ogromne znaczenie, jednak stereotyp sportowca nadczłowieka wciąż jest mocno obecny w powszechnej świadomości. Wciąż zbyt mało się o tym mówi, wciąż depresja wśród ludzi sportu to temat tabu.

Fot. Christian Hopkins

O ile nie dotknęła nas kliniczna depresja, która bezwzględnie wymaga specjalistycznego leczenia, możemy wiele zrobić w trosce o swój nastrój.

• Dbaj o swoje bliskie relacje. Niewątpliwie człowiek jest istota społeczną. Bliskie, szczere i autentyczne relacje z innymi pozwalają cieszyć się lepszym zdrowiem psychicznym. Tendencja do izolowania się w sytuacji obniżonego nastroju, w trosce, żeby nie być problemem dla innych, pozbawia nas możliwości uzyskania wsparcia i odreagowania napięć poprzez rozmowę. Pamiętajmy, nie jesteśmy samowystarczalni, potrzebujemy wymiany z otoczeniem, by czuć się spełnioną i wartościową osobą.

• Troszcz się o relację ze sobą samym- masz ją jedną do końca życia, więc warto w nią zainwestować. Bądź uważny, na to jak o sobie myślisz. Kontaktowi ze sobą samym sprzyja relaksacja, modlitwa, medytacja. Bardzo pomocne może być pisanie pamiętnika. Jeśli jesteś w nienajlepszej relacji ze sobą, nie lubisz siebie, nie akceptujesz, warto w takiej sytuacji skorzystać z psychoterapii.

Fot. Christian Hopkins

Zazwyczaj, gdy językiem potocznym określamy nasz stan jako „depresję”, mamy na myśli obniżony nastrój. Nic dziwnego, że to określenie weszło do codziennego słownika – jest najbardziej rozpowszechnionym zaburzeniem psychicznym, a WHO szacuje, że za 6 lat będzie najczęstszą chorobą (nie tylko psychiczną). Jednakże depresja to nie zwykły smutek i niechęć do robienia czegoś.

Objawy depresji

Zaburzenie depresyjne niesie ze sobą cały szereg różnorodnych objawów, które, według klasyfikacji psychiatrycznej, muszą utrzymywać się co najmniej przez dwa tygodnie. Obejmują one różne obszary – od nastroju przez myśli po objawy fizyczne:

Fot. Christian Hopkins

Angażujesz się w swoją pracę? Troszczysz się nadmiernie o dobro swoich podwładnych, współpracowników, klientów? Czujesz powołanie do tego, co robisz?  Nie potrafisz odpuścić, dopóki nie rozwiążesz problemu? Uważaj! Jesteś w grupie ryzyka osób zagrożonych wypaleniem zawodowym.

Zwykło się uważać, że pasja, z jaką wykonujemy swoją pracę, wyjątkowe w nią zaangażowanie i determinacja chronią przed wypaleniem. Nic bardziej mylnego. Przeczytaj poniższy artykuł, być może pomoże Ci on ustrzec się przed syndromem wypalenia, dostrzec go w porę u swoich podwładnych i współpracowników i wprowadzić środki zaradcze, jeśli dotknął on kogoś z Twojego otoczenia.

Anhedonia (z języka greckiego: an „bez” oraz hedeone – „przyjemność”) - niezdolność do odczuwania przyjemności, utrata zainteresowań, brak motywacji – to jeden z kluczowych objawów depresji. To stan, w którym życie nie ma kolorów, smaku, nie towarzyszą mu chwile radości. Anhedonia zaburza funkcjonowanie społeczne, jest jedną z głównych przyczyn ograniczenia aktywności życiowej człowieka, który jej doświadcza.

Termin anhedonia został wprowadzony przez francuskiego psychologa i filozofa Theodule-Armand Ribota w 1896 roku, który wskazał na anhedonię jako symptom w wielu zaburzeniach psychicznych, jak i cechę osobowości.

Według klasyfikacji DSM-IV-TR (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) - kryteriów diagnostycznych zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, anhedonia to osłabienie zainteresowania lub przyjemności w reakcji na bodziec, który w przeszłości był postrzegany jako przyjemny lub jako nagroda.