Boże Narodzenie to czas oczekiwania i radości, wspólnych chwil w gronie rodzinnym, czas dobroci. Ale także nerwów, większych korków na ulicach, tłoków na chodnikach i przede wszystkim kolejek w sklepach. Swoje trzeba się nadenerwować.

Warto poprawić sobie nastrój od wewnątrz i zainwestować w siebie i swoją prywatną wewnętrzną fabrykę szczęścia. Promienny uśmiech od ucha do ucha, uczucie przyjemności i zrelaksowania – to efekt działania endorfin, hormonu szczęścia. Jak pobudzić organizm do nad produkcji tego wesołego hormonu i co to w ogóle jest?

Endorfiny to grupa hormonów peptydowych. Są endogennymi opioidami. Wywołują dobre samopoczucie, stany euforyczne. Zmniejszają odczuwanie bólu. Powodują, że świat wydaje się piękny, choinki przestają kojarzyć z poczuciem obowiązku, a prezenty faktycznie wywołują radość.

Siwa broda, duży brzuch, donośny śmiech i wielki wór prezentów to doskonale wszystkim znane atrybuty św. Mikołaja. Ten przybysz z Laponii, który przybywa  na swoich saniach, każdego roku  zostawia pod choinką upominki a wraz z nimi radość i uśmiech na twarzy każdego, kogo odwiedza. Mimo, iż dorośli, z nie do końca znanych mi powodów, przestają wierzyć w jego istnienie, a dzieci, również nie wiem dlaczego, boją się jego czerwonego płaszcza, magia roztaczająca się wokół jego osoby i ekscytacja związana z jego przybyciem powraca co roku 24 grudnia.

Na całe szczęście dla nas wszystkich, świętym Mikołajem może być każdy, i to zarówno w wigilijny wieczór jak i każdego dnia, każdego miesiąca. Warto jednak pamiętać, że przybranie raz w roku czerwonego płaszcza i czapki z pomponem (oczywiście po wcześniejszej konsultacji z pierwowzorem) to wspaniały pomysł na podtrzymanie tej pięknej tradycji. To również doskonały sposób na wywołanie uśmiechu na twarzy dziecka. Radziłabym jednak dobrze przygotować się do tego zadania w celu uniknięcia pytań w stylu: Mamusiu, a czemu św. Mikołaj ma takie same papcie jak tata?, lub: Mamo, a czemu Mikołaj zabrał ulubiony zegarek dziadka?.  Musimy również zadbać o to, aby nasza pociecha nie zapomniała napisać listu do Mikołaja, w którym będzie mogła napisać wszystkie swoje marzenia, dzięki czemu te najbardziej realne będziemy mogli spełnić.

Zbliża się listopad, a z nim uroczystości Wszystkich Świętych oraz Zaduszki. Przechadzając się cmentarnymi alejkami, wykorzystajmy ten czas, by porozmawiać z dzieckiem o śmierci.

Nadejdzie taki czas, że dziecko zacznie pytać o to, gdzie się podział jego ukochany kotek, kiedy wróci dziadek, który nie skończył budować latawca, lub czy do szkoły wróci kolega z ławki. Na pewno łatwiej wytłumaczyć mu chorobę – w końcu sam też się przeziębia i przez kilka dni leży w łóżku. Szpital też jest w stanie sobie wyobrazić, jeśli odwiedzał kiedyś np. chorą babcię. Nie było jej kilka dni, ale potem przecież wróciła i przyniosła cukierki. Jak jednak wytłumaczyć „odejście” na zawsze? My dorośli wiemy, że śmierć jest nieunikniona i wierzymy, że nieważne kogo zabiera, przychodzi zawsze za prędko. O to, jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci, zapytaliśmy psychoterapeutkę z Centrum Pomocy Psychologicznej i Psychoterapii „Jestem” w Toruniu, panią Annę Gromińską*.